شب نهم ، لهوف(5)

تشنگى بر حسین علیه السّلام سخت شد، و بر مرکب مسنّات نشسته و اراده فرات را نمود و

این در حالى بود که برادرش عباس در پیش رویش، قرار داشت.

لشکر عمر بن سعد متعرّض آنان شدند، مردى از بنى دارم تیرى به سوى حسین علیه السّلام 

گشود که به زیر زنخ امام اصابت کرد، امام تیر را کشید و دست زیر زنخ گرفت

 تا دو کف دست از خون آکنده شد و آن را پرتاب کرد و گفت:

«خداوندا حقّا از آنچه به فرزند دختر پیامبر شده و مى‏شود نزدت شکایت دارم».

بعد عبّاس را از حسین علیه السّلام جدا کردند و او را احاطه نمودند

تا آن که وى را شهید نمودند- 

قدس اللَّه روحه- حسین علیه السّلام در مرگ برادر بشدّت گریست و شاعر در این باره مى‏گوید:

      

   أحقّ النّاس أن یبکى علیه             فتى أبکى الحسین بکربلاء

 سزاوارترین مردم به این که برادر گریسته شود جوانمردى است که

(شهادتش) حسین را به گریه آورد

      

  أخوه و ابن والده علیّ             أبو الفضل المضرّج بالدّماء

 برادرش و پسر پدرش على، ابو الفضلى که با خونش سرخ رو گردید

        

 و من واساه لا یثنیه شی‏ء             و جادله على عطش بماء

 او که با حسین مساوات و مواسات کرد حتّى در تشنگى با او مواسات کرد

راوى گوید: و آنگاه حسین علیه السّلام، دشمن را به مبارزه فرا خواند،

و هماره هر کس که به مبارزت با حضرتش قدم پیش مى‏نهاد به دست او راهى جهنّم مى‏گردید

 تا آن جا که کشتار عظیمى بنمود و در همان حال مى‏فرمود:

         القتل أولى من رکوب العار             و العار أولى من دخول النّار

شهادت از پذیرش ننگ اولى، و ننگ از ورود در آتش اولى است

یکى از راویان گوید: به خدا سوگند ندیدم مردى را که فرزندان و اهل بیت و

یارانش کشته شده بار این همه دردها و رنجها را به دوش کشیده

مع الوصف این‏گونه دلیرانه در صحنه نبرد ابراز شجاعت و رشادت کند

تا آن جا که دشمن هم پشت هم به صورت گروهى به جنابش یورش برده

حضرت با شمشیرش به آنان حمله‏ور شده دشمنان چون گلّه بز در برخورد با

گرگ مى‏گریختند،

حضرت گاه به صفوف فشرده سى هزار نفرى دشمن حمله مى‏کرد

و آنان را به هزیمت مى‏برد و دشمن چون ملخ پراکنده مى‏شدند

و امام به مکانش بازگشته مى‏فرمود:

 «و لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظیم».